Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Simus igitur contenti his. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Nos commodius agimus.

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Cave putes quicquam esse verius. Quis est tam dissimile homini. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Minime vero istorum quidem, inquit. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Equidem e Cn. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Itaque his sapiens semper vacabit. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;

Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Non potes, nisi retexueris illa. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Quae cum essent dicta, discessimus.

Quid est enim aliud esse versutum? Sint ista Graecorum;

Eademne, quae restincta siti? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Urgent tamen et nihil remittunt. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Ut pulsi recurrant? Que Manilium, ab iisque M. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Equidem, sed audistine modo de Carneade?

Itaque his sapiens semper vacabit. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Sed quod proximum fuit non vidit. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Quis Aristidem non mortuum diligit? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.