Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Sed videbimus. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;

An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quid enim possumus hoc agere divinius? Praeteritis, inquit, gaudeo. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Nihil ad rem! Ne sit sane; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?

Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Bonum patria: miserum exilium. Nemo igitur esse beatus potest. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Quae contraria sunt his, malane? Sed fortuna fortis; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Equidem e Cn.

Sed ad rem redeamus; Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Eademne, quae restincta siti? Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Si longus, levis dictata sunt. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?