Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor;

Duo enim genera quae erant, fecit tria. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Prioris generis est docilitas, memoria; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata.

Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Primum divisit ineleganter; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Certe non potest. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Illud non continuo, ut aeque incontentae. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Immo alio genere; Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Conferam avum tuum Drusum cum C.

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.

Sed nunc, quod agimus; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Bonum valitudo: miser morbus. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.

Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Ut id aliis narrare gestiant? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Id mihi magnum videtur. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;